چهار سال قبل در پانزده اگوست ۲۰۲۱ افغانستان شاهد یکی از سرنوشت‌سازترین روزهای تاریخ معاصر خود بود؛ روزی که حکومت جمهوری سقوط کرد و طالبان بار دیگر بر کابل و سراسر کشور مسلط شدند. این تغییر قدرت، به‌سرعت با بازگشت سیاست‌های سخت‌گیرانه، سرکوب آزادی‌های مدنی، محدودیت‌های شدید بر زنان و سرکوب مخالفان همراه شد. در چهار سال گذشته، افغانستان به یکی از بسته‌ترین و محدودترین جوامع جهان برای زنان و دختران بدل شده است.
طالبان در این مدت مکاتب متوسطه و لیسه را به روی دختران بسته‌اند، تحصیل عالی زنان را ممنوع کرده‌اند، کار زنان در اغلب بخش‌های دولتی و خصوصی را متوقف ساخته‌اند و حضور آنان را در عرصه‌های عمومی به حداقل رسانده‌اند. محدودیت‌های پوشش، منع سفر بدون محرم، و فشارهای اجتماعی و قضایی، زندگی زنان را به زندانی نانوشته تبدیل کرده است. علاوه بر این، گسترش ازدواج‌های اجباری و ایجاد مدارس مذهبی با گرایش‌های افراطی، آینده نسل‌های بعدی را با خطر جدی روبه‌رو کرده است.
رویداد در هامبورگ
در سالروز این رویداد تلخ، ۱۵ آگوست ۲۰۲۵، افغان‌های مقیم آلمان در هامبورگ برنامه‌ای با عنوان «فرار، اخراج، فراموشی» برگزار کردند تا هم یاد قربانیان این چهار سال را زنده نگه دارند و هم صدای اعتراض خود را علیه سیاست‌های طالبان و بی‌توجهی جهان بلند کنند.
این گردهمایی با حضور فعالان مدنی افغان، شهروندان آلمانی و اعضای گروه پارلمانی چپ آلمان برگزار شد و شامل میزگرد گفت‌وگو، فعالیت‌های فرهنگی، خوانش شعر و نمایش تصاویر از زندگی زنان و کودکان در افغانستان بود.
فرنگیس سوگند، نماینده پیشین مردم بلخ در شورای ولایتی، در سخنان خود با اشاره به سرکوب همه‌جانبه زنان گفت: «طالبان با گسترش ازدواج‌های اجباری، حذف زنان از عرصه آموزش و کار، و ایجاد مدارس مذهبی افراطی، آینده نسل‌های بعدی را در تاریکی فرو می‌برند. سکوت جامعه جهانی در برابر این وضعیت، به معنای تأیید نانوشته این ظلم‌هاست.»
پیام شرکت‌کنندگان
حاضران در این نشست بر ضرورت حفظ هویت فرهنگی، تقویت همبستگی اجتماعی و پیگیری مطالبات سیاسی افغان‌های مهاجر تأکید کردند. آنان همچنین نسبت به اخراج اجباری پناهجویان افغان از برخی کشورهای اروپایی و نبود برنامه‌های مشخص برای تخلیه افراد در خطر هشدار دادند.
این رویداد یادآور این پیام بود که مبارزه برای آزادی، عدالت و برابری در افغانستان—هزاران کیلومتر دورتر از وطن—ادامه دارد و نباید به فراموشی سپرده شود
