در شرایطی که طالبان موسیقی را ممنوع اعلام کرده‌اند و هنرمندان افغانستانی در سکوت یا تبعید به سر می‌برند، فرهاد دریا، چهره‌ی مردمی موسیقی افغانستان، تور اروپایی‌اش را آغاز می کند. زمستان امسال شهر های بزرگ اروپا مثل پاریس میزبان هنرمند “سلام افغانستان” خواهد بود.

 این تور تنها مجموعه‌ای از کنسرت‌های موسیقی نیست؛ بلکه صدایی است علیه استبداد، تلاشی است برای زنده نگه‌داشتن فرهنگی که طالبان در پی خاموشی‌اش‌اند، و مهم‌تر از همه، فریادی است از دل مردم افغانستان به سوی آزادی.

در هر کنسرت فرهاد دریا در اروپا، هزاران مهاجر افغان حضور دارند؛ از نسل جنگ تا نسل مهاجرت. آنها با پرچم سه‌رنگ، اشک در چشم و امید در دل، آهنگ‌هایی را می‌شنوند که سال‌ها در وطن‌شان پنهانی گوش داده‌اند.
صدای فرهاد، در سالن‌هایی از هامبورگ تا پاریس، به پلی میان گذشته‌ی پرزخم و آینده‌ی امیدوار تبدیل شده است. مهاجران، با هر بیت ترانه، گویی بلیت بازگشت به افغانستانی آزادتر را در دل خود می‌خرند.

فرهاد دریا هنرمندی است که موسیقی‌اش از کوچه‌های کابل تا شهرهای اروپا طنین دارد. او از دهه ۸۰ میلادی وارد دنیای موسیقی شد، و پس از سقوط رژیم اول طالبان در ۲۰۰۱، با ترانه‌هایی چون «افغانستان سلام» نقش مهمی در بازسازی امید در دل مردم ایفا کرد.

حالا که طالبان دوباره برگشته‌اند و موسیقی را ممنوع کرده‌اند، دریا خاموش ننشسته. تور اروپایی او، پاسخی فرهنگی به سرکوب سیاسی است.
او نشان می‌دهد که «موسیقی جرم نیست، بلکه راه رهایی است.»

طالبان، ممنوعیت موسیقی و خاطرات مقاومت

فرهاد دریا یکی از نخستین هنرمندانی بود که پس از سقوط طالبان در استادیوم غازی کابل — جایی که پیش‌تر محل شلاق زدن و اعدام بود — ترانه خواند. آن لحظه نه فقط اجرای موسیقی، بلکه بازپس‌گیری فضا و خاطره‌ای ملی بود.

امروز، دوباره شرایط همان است: طالبان آمده‌اند، سازها را شکسته‌اند، و صداها را تهدید کرده‌اند. اما فرهاد دریا و هزاران عاشق موسیقی در اروپا می‌دانند:
هیچ سرکوبی همیشگی نیست، هیچ سکوتی ابدی نیست.

افغانستان سلام: ترانه‌ای که هنوز پرواز می‌کند

مردم افغانستان هنوز به لحظه‌ای می‌اندیشند که فرهاد دریا دوباره در استادیوم کابل، در میدان شیرپور، در خیابان‌های کابل، ترانه «افغانستان سلام» را اجرا کند —
اما این‌بار برای بدرقه‌ کردن مهاجرانی که به وطن آزاد بازمی‌گردند.

امروز، هر کنسرت اروپایی او، یک یادآوری است:
طالبان رفتنی‌اند. افغانستان، سرزمین موسیقی و زندگی، ماندنی است.
و صدای دریا، همچنان خواهد پیچید؛
در قلب‌ها، در تاریخ، و در آینده‌ای که هنوز نرسیده،
اما قطعاً خواهد رسید.

تور اروپایی فرهاد دریا فراتر از یک برنامه موسیقی‌ست؛ تجسمی از یک مقاومت فرهنگی، امید جمعی، و یادآوری این حقیقت که صدای انسان را نمی‌توان خاموش کرد. در روزگاری که سرزمین ما از صدا تهی شده، موسیقی فرهاد دریا همچنان در اروپا می‌نوازد، می‌خواند، و از آزادی می‌گوید.

افغانستان هنوز زنده است
و تا وقتی صدایی چون فرهاد دریا در جهان طنین دارد، امید به بازگشتِ ترانه، به بازگشتِ مردم، و به بازگشتِ آزادی زنده خواهد ماند.